(Na Hans Watzlik)
Dor is mal een Buurn west, de hett jeden Dag wat -to quesen hatt -över ´t Wäder! – Mal wär em dat to natt, denn wedder to drög – und so man ümmer to.
Uns Herr-Gott hett sik dat ’n Tiedlang anhört, över toletzt wör em dat toveel; do schickt he Petrus hindal und lät den Buern utrichten: „Du kannst mal ’n lütt half Jahr lang dat Wäder selbst maken – so wi du dat hebben wullt!“
.
„Is good!“ hett de Buer seggt, „morgen kann ´t losgahn.“
Und abends bestell he sik für ´n annern Dag schöne, drööge Luft und ’n beeten Sünnschien – he wull nämlich Korn seihn. .
As he dormit ferdig wär, lät he dat liesen op de Saat regen. Dat harr ja all mal wunnerbar klappt – und dat güng ook wieder so, Dag för Dag, Regen und Sünnenschien, immer in ’n Wessel, bet dat Sommer wör, und de Buer sien schöön wussen Korn meihden kunn.
Dorför bestell he sik schönen, warmen Sünnschien – över wat wär dat denn?
De schönen grooten Halms wären ja all so licht – de Buer keek sik de Ahren an und müsst togeben: Dor wär keen Korn binn – allens bloots Stroh!
Do säg he abends to Petrus: „Du hest mi bedragen, ik heff ja keen een Korn op mien Feld, bloots langes Stroh!“
„Nä, doch„, säg Petrus, „wi hebbt dat allens so makt, wi du dat bestellt hest, Regen und Sünnschien, aver du hest bi ´t Wädermaken wat vergeten: Den Wind!!
Do hett de Buer seggt: „Du hest recht, dor heff ik nich an dacht, nu will ik denn ook tokünftig den Herr-Gott man nich mehr dortwischen schnacken, wenn he dat Wäder makt“
