Verget dat Beste nicht!

(Een Saag v. W. Marquardt – plattdütsch navertellt von Klaus Gröhn)

Dor wär mal son oolen Schäper in de Lüneburger Heid, de hööds sien Heidschnucken bie den Wilseder Barg.
Veel to freeten fünn de Deerten dor över nich, denn dat wär Winterdag mit Schnee und Iis, und de koole Ostenwind, de krööp den Schäper man so fix dör sien löckerigen Rock.

He frör recht so dull, stütt sik all ´n Tiedlang op sien langen Stock und grubelst nah, wi dat woll anners warden kunn mit sien elennig-armet Leben.
„Wie kann ick dat doch bloots mal anstellen“, dacht he, „dat ick op een Schlag riek war, denn – ja, denn wull ick woll glücklich wesen!“

Und do, op eenmal seeg he, wi een von sien Heidschnucken den Schnee vun een Struule Heidkruut wegkleit harr, und just dor, an de Stell, dor keek doch wahraftig een lier-lütte, blaue Bloom uut de Erd.

He güng dor hin, bückt sik und plücks de Bloom aff. Und as he ehr in de Hand höll, füng de lütt Klocken-Bloom an to bimmeln.
De Schäper verwunner sik, dreih sik üm na den Barg hento und seeg, wi dor miteens sik een Lock apendö – wie son Dör.
He güng dor op to und rin in son wietlöftigen Ruum. Und wat wär dat denn?

De Wänd und de Footborden – allens wär vull mit roode, geele und gröne blenkernde Eddel-Steen.
De Schäper nich fuul und stopp sik de Taschen und sien Brot-Büdel vull mit all de schönen Saaken.
As he wedder ruut wull, do hörst he een fiene Stimm, de reep: „Schäper, verget dat Beste nicht!“

He dreihst sik verbaast üm, kunn över nümms sehen – man an de Siet, dor güng dat ja noch wieder, dor wör he noch een Ruum gewahr – und dor blenkers dat noch heller: dor wär allens uut rein blank Sülber.

„Dat is noch bäter!“ dach de Schäper, möök sien Taschen leer und sammel ehr vull mit Sülber-Tüch.
Nu wull he över ruut – över wedder hörst he de Stimm: „Schäper, verget dat Beste nicht!“
„Donner ja – schull dar noch wat wäsen?“ frög he sik. – Ja, dar wär ja noch een Ruum, und dor wär allens uut reinet Gold!
„Nu warrt to dull !“ säg de Schäper, „aver Gold is ja dat Best!“ – Und he nähm soveel as he drägen kunn, ook sien grooten Schäperhoot möök he vull.
„Nu över nix wie weg hier!“ – Man wedder säg de Stimm: „Schäper, vergeet dat Beste nicht!“

An disse Stell ünnerbreek ik mal de Geschieht und fraag di und mi:
„Wat könn denn wohl bloots „dat Beste“ för den Schäper west hebben?
– Harr he denn wat vergeten – villicht sile to bedanken und bi wem?
– Oder harr he vergeten, resoluut „nee“ to seggen und de Schätz nich an sik to nehmen?
– Ja, oder harr he ammenn sien Schaap, sien Arbeit und sien Alldag vergeten ?

In disse Richtung geiht de Geschieht wieder und gifft uns Antwort:
De Stimm meens tatsächlich, he harr de lütt Bloom vergeten und liggen laaten, de Bloom, de den Minschen seggen kunn:
Dat Glück, dat is in di sülbst, dat mutt nich von buuten kamen, dien Glück kannst du di nich von buuten ran raffen!

Und de Schäper? Kuum, dat he wedder buuten an Dags-Licht wär, dar pulter und larms dat Lock in Barg wedder tosamen, und as de Mann in sien Hoot keck, dar wär dar keen Gold mehr bin, nee, he harr Hoot und Taschen vull mit ganz veel lüttes Steen-Grus.

He wör vergrätzt und schmeet den ganzen Kram gegen den Wilseder Barg an – und sietdem lieggt dar so veele lütte Flintsteen!