Klaus Gröhn, Schackendorf
Twee Frünn und een Bär (frie na Äsop verteIlt)
Twee Frünn Iöven sik to, dat se ümmer und överall good tosammen holen und sik alltiet biestahn wullen – wat dar ök käm. Und denn güngen de beiden op Wannerschap.
Und do – so ganz unvermodens – käm ehr doch op so ´n smalen Holtweg een Bär in de Mööt. Tohopen harren se em villicht wegjagen kunnt, aver de een Fründ bangst doch so dull üm sien Leven, dat he allns vergeet, wat he grad vörher sien Kollegen versproken harr – und klatterst gau op een Boom. Dor stünd de annere ja ganz alleen ob ´n Weg vör den Bären – wat schull he denn nu blots maken? He smeet sik platt op de Erd, mök sik stier und stell sik doot – he harr nämli mal hört, dat de Bär nüms wat fritt, wat all doot is. De Bär käm denn ja op em to, berüük em an ´n Kopp, lick em aff und wölter em mit sien Schnuut ´n parmal rüm. Und do glövt dat Deert ja wahraftig, dat de Minsch vör em doot wär, und trudel siek aff. As nu de gröttste Gefohr vörbi wär, klatter de „beste“ Fründ von ´n Boom hendaal und frög sien Kolleg – recht so spöttsch und neschierig: „Na, wat hett de Bär di denn so in ´t Ohr tuschelt?“ „Oh, Ieeve Fründ“, seggt he, „dat Deert hett mi ganz wat Passlich-Goodes anraad, schad, dat ik dat nich an vörher wüsst heff !“ „Sieh an“,seggt de anner und mökt een langen Hals, „verteIl mi dat mal!“ „Ja, also, de Bär hett mi seggt: laat di nie nich mit Minschen in, de glieks wegloopt, wenn ´t ´n beeten kniepen warft, und wenn du in Not kümmst, von so ´n Art Frünn hest nich veel von!“
