Bi de Lübecker Marienkirch, direkt neben den Ingang, op de rechte Siet, dar sitt doch wahraftig de oole Düvel – höchstpersönlich – op een grooten Steen, kiek di an und smunzelt ganz fründlich.
Över den Satan kannst ja nich truuen, de hett nix Goods in Sinn.
Und warüm sitt he dar? He töövt op wat! – He will ümmer noch mal mit de Lübecker afreken.
He kann de Lübecker Ratsherrn nämlich affsolut nich vergeeten, dat se em mal ganz düchtig rinleggt hebbt – und – so verteIlt de Sag – dat käm so:
De Düvel harr sehen, dat de Lübschen Koop- Herrn een mortsch grootet Huus buuen dän; se flunkern em dorbi vör, dat schull dat grootardigst Gast-Huus in de ganze Stadt warden.
„Oh„ , dacht de Düvel, „dat is wat för mi, in son Art Huus, dar find ik woll so mennig een arme Seel, de ik, mi holen kann.“ Und dormit hölps he düchtig mit bi den Buu.
As dat Huus temlich ferdig wär, dar mutt he över mit ansehen, dat de Lübecker op de Vörfront noch 2 hohe Türm opsetten döön.
Nee, nu wüst he Bescheed – he wör rein füünsch und fuchtig – he markst, dat de Koop-Herren em rinleggt harren: He as de Düvel, harr mitholpen, een Kirch to buen! Nä, ook doch!
In sien Raasch greep he sik een öbergrooten Steen und wull dormit de Kirch tweismieten – över he smeet haar-scharr vörbi. .
Nu wullen de Lübecker sik nich ganz und gar mit em vertörnen und sägen to em:
„Beruhig di man weller, wi hebbt uns dat so överleggt: Wi buut op de anner Siet von de Kirch – grad gegenöver – dar makt wi ünnert Rat-Huus, in Keller, noch een schöne Gastwirtschaft rin – denn kriegst du villicht ja dat, wat du hebben wullst.“
Sühst du, und nu sitt de Düvel dar – direkt vör de Kirch – op sien Steen, und kiekt dar ümmer röber na den Ratskeller, ob dar nich ´n arme Seel ruutkümmt, de he sik holen kann.
