Bi dat Oprüümen op´n Dackböhn – een poor Wuchen vör Wiehnachten – funn Hein Buer in de Eck een´n total verstuuften uroolen Wiehnachtsboom-Ständer. Dat weer een ganz besünnern Ständer mit een´n figolinschen Dreihmechanismus und mit eene ingebuute Speelwalz.
Und bi ´d vörsichtige Dreihen kunn man uk dat Leed „Oh du fröhliche …“ erkenn´n. Dat müsst jüst de Wiehnachtsboom-Ständer sien, vun den Oma ümmer vertelln de, wenn de Wiehnachtstied rankööm. Man dat Ding seeg viellicht bammelig ut; man dor kööm Hein Buer op eene plietsche Idee. Wi wörr Oma sik doch freun, wenn se an´n Wiehnachten-Obend vör den Dannboom seet und de denn – wi in oole Tieden – anfüng, sik to dreihen und dorto denn uk noch de Speelwalz „Oh du fröhliche ….“ vun sik geev. Nich blots Oma, ne, de ganze Familie wörr staunen.
Hein Buer kreegt dat hin, den oolen Ständer – ohne dat sien Familie dat mitkreegt – in siene Klüüter-Kamer zu bringen. Den Ständer fein sauber maaken, eene niege Fedder rinbuun, dat Ding good öölen, den müsst doch egentlich de Mechanismus wedder funktionieren – so meent Hein Buer. Nah Fierabend tröök he sik geheimnisvull in siene Klüüter-Kamer torüch, verschlött de Dör und füng an to warkeln. Und wenn he fraagt wörr, wat he denn so in siene Klüüter-Kamer maaken de, denn dee he ganz geheimnisvull und schnackt sowat vun „Wiehnachtsöberraschung“ und so.
Ja, und kort vör Wiehnachten harr he dat tatsächlich schafft. De Ständer seegt ut wi niegt, denn he harr uk noch een´n schönen gröönen Anstrich kreegen.
Nun abers glieks los und een´n netten Dannboom besorgen, dacht he; de müsst mindestens 2 Meter lang sien. He güng nah de Försterie, söcht sik een´n würklich schönen Boom ut, betahlt, föhrt wedder nah Huus und verschwind den mit den Boom in de Klüüter-Kamer, steekt em up den renovierten Ständer, maakt den Schalter an und . . . . dat Ding funktionierte! Mann, wat wörrn Oma, Fruu und Kinner vun Oogen maaken!
Endlich weer nu Wiehnachten. „Den Boom, denn schmück ik ganz alleen“, seggt Hein Buer. Man, so opgereegt weer he allang nich mehr west. He harr uk echte Wachs-Lichter köfft; allns schull stimmen. „De ward viellicht Oogen maaken“, denkt he bi jede bunte Kugel, de he in den Dannboom rinhängte. He harr nun würklich an allns dacht. De Stern vun Bethlehem steiht boben op de Dannspitz, bunte Kugeln, wat ton Naschen und uk de Wunnerkerzen weern all good ünnerbröcht, Engelhaar und Lametta ganz dekorativ ophängt. De schöne Fier kunn nu losgahn.
Hein Buer harr för Oma den olen Ohrensessel in de Stuuv bröcht; se wörr ganz fierlich ut ehre Lüttstuuv holt und nah ehren Ehrenplatz hinbröcht. De Stöhl weern schön üm den Dannboom herümstellt. Hein Buer und sien Fruu seeten links vun Grootmudder und de Kinner rechts vun ehr. Und den kööm de groote Moment för Hein Buer. Ganz bedächtig bööt he de Wachskerzen an, den uk noch de Wunnerkerzen . . . „und jetzt kümmt de groote Öberraschung“, seggt he und legt den Hebel vun den Ständer op „an“.
Oh Wunner, langsam füng de Dannboom an sik to dreihen und de Musikwalz speelte „Oh, du fröhliche . . .“ Oh, wat weer dat vun eene wunnerliche Öberraschung. De Kinner klatschten vergnöögt in de Hannen. Oma harr Traanen in de Oogen vör Röhrung und ümmer wedder seggt se andächtig: „Wenn dat uns Vadder noch erleeven kunn . . . dat ik dat noch erleben kann . . .“ De Buursfruu weer ganz stumm vör Erstaunen.
Eene ganze Tied keekt de Familie glücklich und stumm op den sik ümmer noch in sien Festgewand dreihenden Dannboom. Doch op eenmal wörrn se all ut de Versunkenheet heruutreeten! Man, wat weer dat? De Dannboom füng an to zittern, de bunten Kugeln höörn sik an wie lütje Glocken, de Boom füng an, sik ümmer beeten schneller to dreihen. De Musikwalz schnappte öber und dat hörte sik so an, as wenn „Oh de fröhliche . . .“ sik sülven öberholen wull.
De Buursfruu rööpt mit bangen Stimm: „Buer, nu maakt doch wat!“ Hein Buer seet wie annagelt op sien´n Stohl . . . wat den Boom nich darvun affhööl, sik ümmer schneller to dreihen. Oma möökt dree Krüze, füng an to beeden und seegt denn: „Wenn dat Vadder noch erleevt harr . . .!“
As erstes flöögt de Stern vun Bethlehem wie een Komet dörch de Wahnstuuv, klatschte gegen den Dör-Rahmen und füll op Felix den Dackel, de jüst dor so vör sik hindöösen dee; de flitze nu wi vun de Tarantel steeken ruut ut de Stuuv und rin nah de Köök, wo man em blots noch mit Nees un Oogen üm de Dööreck kieken seggt.
Lametta und Engelhoor harrn sik waagerecht utricht und schweeften wi bi son´n Ketten-Karussel üm den Dannboom. Uk de schönen Wachs-Lichter leggten sik stromlinienförmig op de Siet und trööken eenen langen Flammschwanz achter sik ran; weer´n Wunner, dat ut den Boom keene Flamm´n schlagen deen.
Hein Buer geeft nu vörsichtshalber dat Komando: „Allns in Deckung!“ Und dat weer uk good so!
Een vun de schönen Engels trudelte dörch de Stuuv. Wiehnachtskugeln, de schöne Schokoladen-Schmuck und annere Anhängsel schööten dörch de Stuuv und platzten bit Oopschlagen uteenanner.
De Kinner harrn sik all achter den Ohrensessel vun Oma verkroopen. Hein Buer und sien Fruu leegen platt op den Footboden, den Kopp mit de Arms in Schutz nahmen. De Fruu weer ganz malörlich und suustert in den Teppich rin: „Dat is nu allns ümsünst, ne de veele Arbeid, allns ümsünst!“
Man, Hein Buer weer dat allns bös schaneerlich.
Oma seet ümmer noch op ehren Ehrenplatz, ganz pick und vun baaben bet ünnern mit Engelhoor und Lametta utschmückt. Ehr kööm Grootvadder in´n Sinn, as he 1914/18 in de Ardennen in feindliches Artillerie-Füer liggen dee. Un as jetzt uk noch vun den gefüllten Schokoladen-Schmuck een Ding an ehren Kopp explodierte und de Schokolad so langsam blang de Nees rünnerlöppt, seggt se blots ganz drög: „Dat is Kirschwader“ und murmelte: „Wenn dat Vadder noch erleevt harr …!“
Ja, und denn jaulte de Musikwalz den Schlussakkord vun „Oh du fröhliche ..“ und de Wiehnachtsboom-Ständer geevt so ganz suutje sienen Geist op und bleev bald ganz stahn. De Dannboom leegt sik op de Siet . . . und füll op dat koole Büffett, dat dornah mit de Dann-Nadeln verfeinert weer.
Und denn weer dat op eenmal muusstill.
Oma – schmükt wi bi eene New-Jorker Konfetti – Parade – stünn ut ehren Ohrensessel op und güng mit eene Lametta-Girlande ümrankt schüttkoppen ut de Stuuv ruut; noch in de Dör stahnd seggt se: „Wi good, dat uns Vadder dat nich mehr beleevt hett.“
De Buursfruu kiekt Hein Buer an und meent: “Wenn ik mi disse Bescheerung so ankieken do . . . denn is di de Öberraschung würklich gelungen!“
Und Andreas, de Jung, wull sienen Vadder wedder so´n beten op de Been bringen und seggt: „Du, Vadder, dat weer arschgeil . . . . fiert wi nu tokünftig den Wiehnachten ümmer so?“
Dor wüsst nu Hein Buer würklich keen Antwort op . . . ja, und ik weet dat ok nich!
