De nahgahn Geschicht vertellte Klaus Gröhn bi uns vöradventliche Kirchenfier an ´n 30. November in de Leezener Kirch:
Leeve Frünn von ´n Heimat-Vereen,
wie schön, dat wi hier hüt in Leezen weesen könnt, in disse smucke, oole Kirch, de Fruu Paster Penner uns so schön wiest und vörstellt hett.
Övermorgen hebbt wi den 1. Advent, und dormit fangt dat nie Kirchenjahr an, und wi freut uns op dat, wat denn kümmt. Und mit Ankommen und Wedderkommen hett ook mien lütt Geschieht to doon:
De witten Bänder
Vadder und Söhn sind sik nich immer eenig – dat is besünners denn so, wenn de Jungen ranwasst und dat anners wöllt as de Öllern, de Öllem, de doch all so veel beleevt hebbt, da bäter weet und ook annere An-und lnsichten hebbt. . .
Denn seggt de Oolen mennigmal: „Ja, de jungen Lüüd, disse öbermötigen Kröt-Köpp, de juckt dat Fell, de mött sik ersmal de Höörn affstööten!“
Nu wären dor mal so´n Vadder und Söhn; de sik afsluut nich mehr eenig warden kunn, beid wörden se in ehren Striet luuter und vergrätzter – bet de Jung op Letzt seggt: „So, nu is dat Maat vull, ick hau aff hier, Schluss, ick treck uut!“
Und denn keemen Weeken, Maande und Johren, wo een nix von den Annern hören dä – und de Vadder wüsst ja ook nich mal, wo sien Jung affbleven wär, wo he sik oppholen dä.
Aver bi all sien Gruveln und Bedenken wörden Gritz und Gram lieser und wat weniger, und dat Sehnen und Lengen na den Jung wörden mehr und grötter.
Und de Jung? Bi den wär´t ebenso – bloots anners as bi sien Vadder, wüsst he ja, wo dat Öllernhuus stünd, he bruuks ja bloots hintogahn.
Över just dat füll em swoor, he wär bang, dat sien Vadder noch bös mit em wär und em womöglich von de Döör wiesen kunn – dat möch he denn doch nich beleeven, dat lööt sien Stolt nich to.
Wat denn nu maken?
He sett sik hen und schreev een Breef na to Huus, und dar stünn bin: „Vadder, ick heff mi besunnen, ick möch woll trüüch kamen, wenn ick man weeten kunn, dat Du mi nich afwiesen deist – darüm gev mi een Teeken:
Häng in den grooten Appelboom vör´t Huus een langes, wittes Band – denn so weet ick Bescheed, dat ick willkommen bün.“
Darna töövt de Jung noch ´n paar Daag, und denn fröög he een von sien Frünn, de ´n Auto harr, ob de em mal langsam an sien Öllernhuus bi den Vadder vörbifahren möch und dorbi na ´n Garden kieken schul!, na den grooten Appelboom, ob dor woll een langes, wittes Band in hüng – denn schull he anhoolen – de Jung woll sik achter in ´t Auto setten und de Hännen vör ´t Gesicht hoolen, he möch dor nich hinkieken, wenn se
an ´t Öllemhuus vörbiföhren.
Na ja, de Frönd speelst mit und föhrst ja ook schön langsam an Huus und Garden vörbi – seggt över nix und höll ook nich an.
Do röppt de Jung achter in ´t Auto: „Wi mött doch all lang an Huus und Gaarden vörbi wesen – hest du denn nix sehn, den Appelboom mit ’n langet Band?“
„Nä“, seggt de anner, „een inkelten Boom mit ´n Band doran, heff ick nich sehn – över sovell kann ick di seggen: Wi sünd an ´n grooten Garden vörbikamen, dor hüngen all de Bööm vull mit lange witte Bänder!“ Dor kunn de Jung nich mehr an sik hoolen, he schlög de Händ vör ´t Gesicht und weenst groote, dicke Tranen, Tranen vör Scham und Freud – över so veel Leefde von sien Vadder!
